της Δήμητρας Μακρυγιάννη
"Και άρχισα να φωνάζω…που είσαι Θανάση μου που είσαι γιε μου…του έκανα με το χέρι μου να 'ρθει."
Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια έπρεπε να περάσουν για να φτάσουμε στο σήμερα. Στο σήμερα που τα λόγια μιας μάνας, φαίνεται να συναντούν την αλήθεια. Η χαροκαμένη γυναίκα που γέννησε τον Θανάση Νικολάου, η Ανδριάνα συνεχίζει τον τεράστιο αγώνα της, να δικαιωθεί το σπλάχνο της.
"Ήρθε η ώρα να φτάσουμε στην αλήθεια γιατί 15 χρόνια είναι πολλά να μην ξέρεις πως έφυγε το παιδί σου. Εγώ φτάνει να μάθω την αλήθεια, τίποτα άλλο δεν με ενδιαφέρει τίποτα."
Χρόνια ολόκληρα η Ανδριάννα Νικολάου δεν έκλεισε μάτι, δεν έζησε ποτέ ξανά τη ζωή…έγινε ένα με το σημείο που έσβησε ο γιος της.
"Όπως έτρεχα είδα το παιδί μου κάτω νεκρό."
Μέρα νύχτα προσπαθεί με όσα μέσα διαθέτει αλλά πάνω απ’ όλα με τη δύναμη της ψυχής της, να δώσει απαντήσεις για το θάνατο του γιου της. Νύχτες ολάκερες ο Θανάσης έρχεται στα όνειρά της περιμένοντας την αλήθεια να αναδυθεί.
"Όπως έτρεχα είδα το παιδί μου κάτω νεκρό. Έκαμα έτσι και βλέπω το Θανάση κάτω ξαπλωμένο νεκρό."
Οι μαύρες μνήμες δε λένε να σβήσουν από το μυαλό της μάνας που ζει τον ατελείωτο γολγοθά. Μα ο Θανάσης σε κάθε της βήμα είναι εκεί, μαζί της δίνοντας της δύναμη να συνεχίσει.
"Από την ημέρα που έφυγε το δωμάτιο είναι ακριβώς όπως το άφησε. Δεν το πείραξα ποτέ. Είμαι ζωντανή νεκρή."
Και συνεχίζει…αγέρωχη, βράχος για να πάρει όλες τις απαντήσεις που κάποιοι είτε θέλησαν να κρύψουν είτε θέλησαν να μην δώσουν.
"Θα κάμω τη γη πηγή να πάρω τις φωτογραφίες στα χέρια μου, μόνο έτσι θα έκανα κάτι, κατάλαβα ότι η συμπεριφορά τους αντί να με βοηθήσουν προσπαθούσαν να κουκουλώσουν κάτι. Μια μέρα όποτε θέλει ο Θεός θα το βγάλω από το χώμα και θα το αγκαλιάσω κι ας είναι και τα λείψανα."
