Του Γιώργου Χρυσάνθου
Δύσκολα βιώνει ο κύριος Δημήτρης, όπως και οι υπόλοιποι Αμμοχωστιανοί τις κινήσεις του τουρκικού στρατού και των Αρχών του ψευδοκράτους, στο παραλιακό μέτωπο της βουβής εδώ και 46 χρόνια, αγαπημένης τους πόλης.
Δημητράκης Κωμοδρόμος - Πρόσφυγας από Αμμόχωστο
"Με πληγώνουν αυτά που ακούμε, γιατί ζήσαμε την ζωή μας ολόκληρη σε αυτή την παραλία."
Νίκος Νικολάου - Πρόσφυρας από Αμμόχωστο
"Πως νιώθει; Θυμός, αγανάκτηση."
Η απογοήτευση μεγαλύτερη από ποτέ, και τα λόγια με τρεμάμενη φωνή.
Παύλος Ιακώβου - Πρόσφυγας από Αμμόχωστο
"Οι βαρωσιώτες, νομίζω ότι χθες βράδυ κανένας μας δεν κοιμήθηκε. Νιώθουμε μεγάλο πόνο, απογοήτευση, εγκατάλειψη.."
Οι παιδικές μνήμες...
Νίκος Νικολάου - Πρόσφυρας από Αμμόχωστο
"Με τα αδέλφια μου όλη μέρα είμασταν στην παραλία, παίζαμε, κολυμπούσαμε."
Δημήτρης Νικολάου - Πρόσφυγας από Αμμόχωστο
"Μου αρέσει να πηγαίνω στο Βαρώσι. Και που ήταν ανοικτά τα οδοφράγματα πηγαίναμε και βλέπαμε τους τόπους που περπατούσαμε όταν είμασταν μικροί."
Παύλος Ιακώβου - Πρόσφυγας από Αμμόχωστο
"Τα παιδικά μας χρόνια στην Αμμόχωστο ήταν τα νιάτα μας, οι φίλοι μας, οι γειτονιές μας, τώρα δεν υπάρχουν τίποτε."
Δημητράκης Κωμοδρόμος - Πρόσφυγας από Αμμόχωστο
"Σχολάναμε και τρέχαμε όλη η νεολαία, να πάμε να κάνουμε τα μπάνια μας στην παραλία, γιατί ήταν για εμάς το μεγαλύτερο δώρο του θεού."
Όλοι με έναν πόθο, αυτόν της επιστροφής, ο οποίος, όπως λένε, θα σβήσει, όταν σβήσει το δικό τους καντήλι.
