του Κωνσταντίνου Κωνσταντίνου
Το ημερολόγιο έγραφε 11 Αυγούστου του 1996. Ο Τάσος Ισαάκ ήταν ένας από τους χιλιάδες μοτοσυκλετιστές που έλαβαν μέρος στην μεγάλη Αντικατοχική πορεία που ξεκίνησε από την πύλη του Βρανδεμβούργου με σκοπό να καταλήξει στο λιμανάκι της Δερύνειας.
Οι απειλές των Τούρκων οδηγούν σε επιχείρηση διάλυσης της πορείας εκ μέρους της κυβέρνησης γεγονός που δεν αποδέχονται χιλιάδες μοτοσικλετιστών οι οποίοι άτακτα ξεκινούν με κατεύθυνση το οδόφραγμα Δερύνειας.
Εκεί βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους ένοπλους στρατιώτες της κατοχικής δύναμης αλλά και οργανωμένους γκρίζους λύκους.
Ο Τάσος στην προσπάθεια του βοηθήσει έναν άλλο Ελληνοκύπριο χτυπήθηκε βάναυσα με ρόπαλα, πέτρες και άλλα αντικείμενα μέχρι θανάτου.
Αιματοβαμμένη και η μέρα της κηδείας του Τάσου. Αμέσως μετά την ταφή, ομάδα διαδηλωτών κατευθύνθηκε στον τόπο της θυσίας του. Ο ξάδελφος του Τάσου, Σολωμός Σολωμού, με ένα τσιγάρο στο στόμα ξεφεύγει από τους ΟΗΕΔΕΣ και επιχειρεί να κατεβάσει τη σημαία των Τούρκων όπου δέχεται ομοβροντία πυρών.
Στις 24 Ιουνίου του 2008, το ευρωπαϊκό δικαστήριο καταδίκασε την Τουρκία. 25 χρόνια μετά οι δολοφόνοι όχι μόνο παραμένουν ατιμώρητοι αλλά κάποιοι εξ αυτών πήραν και πόστα εξουσίας στο ψευδοκράτος. Κόμματα και οργανώσεις εξέδωσαν ανακοινώσεις υπενθυμίζοντας το μήνυμα της θυσίας των δύο παλλικαριών.
